Upprifjun

Jæja þetta er búinn að vera mikill darraðadans hjá mér síðustu tvær vikur og þessvegna hef ég ekki staðið við mitt fyrirheit um að "blogga" reglulega einsog ég hafði lofað, eða hótað, í síðasta bloggi.

En þetta kom til af því að nú er lambakjötið komið í búðirnar hér á A stöndinni  og hef ég verið að laga pappíra svosem heilbrigðisvottorð og fleira vegna Bandarískra  reglugerða um innflutningspappíra rétt einsog aðrar þjóðir gera til verndar sínum landbúnaði.

En hvað um það þetta er nú allt að koma. Mig langar til að rifja upp það sem ég var að kynna mér í sumar heima á landinu fagra vegna þess, sem framundan er í verkum mínum hér í Bandaríkjunum. Ég fór í heimsókn á norðulandið og kom meðal annars við á Sauðárkróki, Hofsósi, Siglufirði, Dalvík, Ólafsfirði, Akureyri og Hvammstanga.

Tilefnið var að hitta sjómenn og bændur á þessum svæðum og skoða afurðarstöðvar. Var einstaklega heppinn með veður, eða þannig. Þeir segja gjarnan norðanmenn að það sé alltaf gott veður fyrir norðan! Allavega var þetta veður mjög að mínu skapi.

Þegar maður vinnur við það að koma afurðum, vörum eða þjónustu á framfæri við neytendur og mynda viðskiptasambönd hef ég avallt haft það að leiðarljósi að selja engum neitt nema það sem ég gæti notað sjálfur. Það að öðlast viðskiptavini byggir á trúverðugleika, góðri þjónustu og trausti. Þessvegna verður maður sífellt að vera vakandi yfir því sem maður er að kynna, bjóða og selja.

Til að ná þessu markmiði  þarf maður að vera meðvitaður um hvað það er sem framleiðandi stendur fyrir. Hvernig afurðir eru framleiddar og með hvað hætti. Þetta var meðal annars tilgangur ferðarinnar á norðurlandið.

Það var ekki jafn mikið rætt um kreppu og ástand fjármála þjóðarinnar fyrir norðan  á þessum tíma en þetta var í lok júlí. Bændur og sjómenn hafa líklega ekki haft ráð á því að kaupa hlutabréf í bönkum og hlutafélögum. Nú eða þá hreinlega ekki haft trú á því að huglæg verðmæti væru í raun verðmæti. Bændur og sjómenn hafa alist upp við það að verðmæti skapist af áþreifanlegum verðmætum náttúrunnar svo sem fisksins úr hafinu og afurða sem ræktuð eru af landinu sjálfu. Það gæti alveg verið skýringin á því að þessu fólki sem ég hitti leið vel.

(Einu kynnin sem þetta fók hefur haft af huglægum verðmætum er í gegnum gamla góða og sígilda spilið Matador. Þetta spil hefur löngum stytt fólki stundir en einsog allir vita þá gengur spilið út á það að það koma saman til dæmis 6 leikmenn. Það er úthlutað gervi peningum og svo gengur spilið út á það að græða og græða sem mest á samspilaranum þangað til og svo lengi sem þarf til að einn, sá gráðugasti sem tekur mesta áhættu verði ríkastur og allir hinir fari á hausinn.)

 Afurðir bænda og sjómanna eru líka virðisaukandi þar sem þau skapa verðmæti og atvinnu frá frumstigi hráefnis til fullunna afurða. Það er svosem ekki í fyrsta sinn sem ég hef upplifað það hvað það felast mikil verðmæti í því  fyrir þjóð að eiga þegna sem velja sér það sem lífsstíl að verða bændur og sjómenn. Fólk sem nýtir náttúruna og gerir hana að auðlind sem þegnarnir njóta. Þetta fólk hefur nefnilega ekki valið sér þessi störf síðustu árin vegna háu launanna og veraldargæðanna.

Hafa menn hugsað það hvernig landið liti út ef ekki væri byggð í landinu. Væri það jafn fagurt og gjöfult og raun ber vitni um, ef ekki byggi þar fólk sem gætti landsins og nýtti miðin. Það á nú enn einusinni í sögu okkar þjóðar eftir að koma í ljós hvað við erum heppin að eiga svona fólk sem því miður hefur ekki í langan tíma notið sannmælis meðal ýmissa þjóðfélagshópa sem hafa sumir hverjir jafnvel gengið svo langt, að segja að það þurfi ekki að stunda landbúnað. Það megi bara flytja inn afurðir á lægra verði. Eða tala þannig um sjávarútveg að þar sé bara eitthvert slorpakk sem ætti nú bara að geyma í verbúðum því lyktin væri svo ógeðsleg af þessu fólki.

Í Silgufirði gistum við í fallegu gömlu húsi sem hefur verið vel við haldið og var sérlega vinalegt því litlu sem engu hafði verið breytt og því rifjaðist upp fyrir manni sá tími þar sem fólk bjó þröngt en naut samverunnar. Það var líka einstaklega gaman að ganga um götur bæjarins og sjá hvað fólk í bænum er duglegt við að endurbyggja og endurnýja gömul hús og leggur mikið á sig við að halda öllu hreinu og snyrtilegu. En það sá maður líka í litlu þorpunum í kring.

Fólkið í bænum hafði ávallt tíma til að spjalla og rifja upp gamlar minningar. Mannlífið er þar í blóma og allir þekkja alla og muna hina glæstu tíma síldaráranna einsog þau hefðu verið í gær. Sildarminjasafnið er frábært framtak og segir stórbrotna sögu okkar þjóðar og þesa litla fallega bæjarfélags. Það er erfitt að ímynda sér að þarna hafi verið á bilinu 16-20.000 manns í landlegum. Hreint ótrúlegt. Þá var nú slíkur kraftur í fólkinu að það var byggð sundlaug ef ég man rétt um 1948 og er enn fallegt mannvirki sem staðist hefur tímans tönn.

Konan mín og frænka hennar eiga rætur að rekja til Siglufjarðar en höfðu ekki komið þangað í mörg ár. Fyrir þeim var þetta mikil upplifun og að vera með þeim í bænum og rifja upp þessa tíma var sérlega skemmtilegt og fróðlegt. Suma af vinum sínum höfðu þær ekki séð í 40 ár en allir mundu eftir öllum. Þarna í Siglufirði og þorpunum í kring en maður vel áminntur um það hvað lífið snýst nú um þegar öllu er á botninn hvolft. Það snýst auðvitað um lífið sjálft.

Siglfirðingar mega svo sannarlega vera stoltir af bænum sínum og nú vonandi munu Héðinsfjarðargöngin verða til þess að íbúarnir njóti betri þjónustu en áður og eiga þeir íbúar á þessu svæði ekki að skammast sín fyrir hvað göngin eru dýr! Þau eiga líklega eftir að vera þarna næstu aldir og þessvegna eru göng sem samgöngubætur fjárfesting til framtíðar. Ef einhver sannanlegm framtíðarsýn er réttlætanleg meðal forystumanna þjóðfélagsins þá er það gerð gangna sem minnka landið og auka þjónustuna við íbúana.