Ekki öfundsverð

Það er ekki öfundsvert hlutverk að sitja í Ríkisstjórn Íslands við þessar aðstæður. Ég fæ ekki betur sé en þetta fólk sé að reyna að gera það sem það getur til að finna lausnir. Á meðan er mikilvgæt að sýna stillingu. Við höfum nú mann fram af manni haldið byggð í landinu og í gengum meiri hörmungar en þetta allar götur  síðan 874. Stöðvum nornaveiðar veiðum frekar  það sem skapar verðmæti!

Ráðherrar funda

Hvað gerum við svo?

Þegar  hlutir gerast einsog við höfum upplifað á síðsutu vikum þá er mikilvægt að sjá hvert við förum næst. Það hefur verið rætt um að hefja almenningstengsla herferð um heiminn. Ég er ekki á móti umfjöllun um ísland í fjölmiðlum. En það verður fyrst að átta sig á því  hvað við viljum segja?

Ég verð að viðurkenna það, að mér hefur alltof of oft fundist bera á því  að menn, einstaklingar og fyrirtæki jafnt sem og  stjórnmálamenn og stofnanir hafi beitt fyrir sig blaðafulltrúum sem fengir eru til að breyta svokallaðri ímynd sinni þegar illa árar. Þannig hafa menn talið sig geta keypt sér "nýja ímynd".

Ímynd er ekki eitthvað sem maður kaupir sér, ímynd er það sem menn, fyrirtæki og stofnanir ávinna sér. Ég er meira að segja ekki frá því að ímyndarskapararnir hafi haft áhrif á þá atburðarrás sem við höfum upplifað á síðustu misserum Hvaðan komu allar fréttirnar af snilldarbrögðum fjármálasérfræðinganna. Urðu þær bara til af sjálum sér? Eða var stuðað að því að koma " réttum"  fréttum á framfæri þannig að allt liti út slétt og fellt ?

Til að ná árangri þarf að vinna af sanngirni, trúverðugleika, einlægni og á heiðarlegan hátt. Þannig ávinna menn sér traust sem fólk tekur eftir, treystir og skiptir öllu máli í samskiptum. Orðið viðskiptavinur er því  mikilvægt að virða í viðskiptum og trúnaður meðal vina er líka mikilvægur því þannig verða menn ríkir. Ríkir í merkingunni að eiga trausta vini og fjölskyldu sem þeir geta leitað til því þeir vita að þeir muni reynast vel þegar á þarf að halda í lífsins ólgusjó.

Mér finnst alltof margir hafa alltof miklar áhyggjur af ímynd sinni sem og lands og þjóðar. Mín tilfinning fyrir landinu mínu er sú að við njótum enn trauts og virðingar. Við erum ekki og höfum aldrei verið hryðjuverkaþjóð í nútímamerkingu þess orðs. Það má þó segja að við höfum stundum gengið  of glöð götuna frameftir veg. Við ofveiddum síldarstofninn á sínum tíma, ekki vegna þess að það hafi verið ætlunin. Við bara vissum ekki að síldin væri takmörkuð auðlind. Við lærðum af því og höfum gert trúverðuga tilraun til að koma stjórn á veiðarnar. Koma í veg fyrir annað hrun fiskistofna.

 Við vorum líklega fyrsta þjóðin til að bregðast við með þessum hætti og erum nú þjóð sem aðrar þjóðir taka sér til fyrirmyndar og reyndar ætti alþjóðasamfélagið að nýta sér þá  þekkingu sem áunnist hefur  og gefa okkar tilraun enn freakri gaum.  Fela okkar vísindamönnum og sjómönnum að taka þátt í verndun hafsins. Það er eitt af mikilvægustu umhverfismálum umheimsins í dag.

Það var líka afar mikilvægt að sýna það með ábyrgum hætti að auka ekki þorskveiðar við síðustu úthlutun. Það sýnir ábyrgð í meðferð og umgengni við fiskistofna hafsins. Við getum því verið stolt af því að eiga sjómenn sem nýta nátturu hafsins og útgerðarmenn og fiskvinnslufólk sem  nýta hana. Án þeirra væri hafið ekki auðlind.

Íslenskir bændur hafa líka áunnið sér traust með framleiðsluháttum sínum. Að stunda sjálfbæra búskaparhætti í fjölskyldubúum og hafa aldrei tekið upp hormónanotkun við eldi búfjárs né skaðlegra aðskotaefna. Þeir hafa líka tekið virkan þátt í að endurheimta landið sem hefur vissulega orðið fyrir skaða en bændur eru nú líklega einn miklivægasti hópur fólks sem vinnur ötullega að því í samvinnu við Landgræðsluna. Þá hafa þeir verið hinir sönnu vörlsumenn landsins og viðhaldið náttúruperlum þess og þannig gert það að áhugaverðum vettvangi sem ferðamenn erlendir sem innlendir njóta í sífellt meira mæli. Bændur stand því fyrir því að tryggja að landið sé nýtt og skapi verðmæti, enda væri landið ekki auðlind ef enginn væri til að nýta það.

Þegar okkur tókst að beisla orkuna þá sýndum við í verki hversu megnug við erum og hversu rík sjálfsbjargarviðleitinin er meðal þjóðarinnar. Beislun orkunnar er eitt af mestu framfarasporum landsins og hefur vakið heimsathygli. Hvar værum við nú stödd ef við hefðum verið enn háðari orkugjöfum olíunnar en við í raun erum. Ekki biði ég í það eftir að hafa fylgst með þeim áhrifum sem hátt olíuverð hefur á samfélögin í kringum okkur. Það er stundum alveg hræðilegt.

Einn af þremur mikilvægustu  málaflokkunum sem forsetaframbjóðendur hér í Bandaríkjunum leggja áherlsu á þessa dagana er að gera landi sjálfbært um orkuframleiðslu og vera minna háð öðrum ríkjum. Þeir tala um að nýta olíulindir betur, nýta hrein kol, sólarorku, hitaveitur osfrv.

Við erum því bara nokkuð vel stödd þegar öllu er á botninn hvolft. Hvað gerðist held ég að við öll höfum nú áttað okkur á en það er sú staðreynd að á bakvið efnahagskerfi þurfa að vera verðmæti. Á bakvið efnahagskerfið sem hrundi var eiginlega bara einsog tölvuleikur sem flest okkar skildu ekki. Var ekki raunverulegur því við kunnum ekki leikinn. Allt fullt af tölvusjám á öllum borðum og stjórarnir svo mikilvægir að þeir gátu ekki komist á milli landa með hefðbundnum hætti heldur þurftu sína eigin farkosti. Datt engum í hug hvað myndi gerast ef þeir, rétt einsog við öll munum gera, féllu frá? Hvað varð um hugtakið maður kemur í manns stað? Er einhver einn einstaklingur svo mikilvægur í sínu umhverfi að við getum ekki verið án hans, við munum verða án hans fyrr eða síðar! Nei nú er bara að slökkva á tölvunni því leikurinn gekk ekki upp og snúa sér að því sem skiptir okkur máli, lífinu sjálfu í sinni fegurstu mynd.

Þurfum þessvegna að endurmeta hvað það er sem við metum til lífsgæða og spyrja okkur þeirra spurningar hvenær er nóg, nóg? Ég á von á því  að við komumst öll að niðurstöðu, hvert fyrir sig og hvert á sínum eigin forsendum .  Það kæmi mér ekki á óvart að flest munum við sjá að allt sem við höfum eignast skiptir okkur mestu máli í lífinu, restina getum við keypt!

Forgangsröðun

Það er líklega eitt það ömurlegasta sem getur komið fyrir litla brothætta þjóð að verða glæpum að bráð. Það er því  afar miklvægt að takast á við mál af þessu tagi af fullum þunga. Að ráðast á laganna verði, er það sama og segja þjóðinni stríð á hendur. Þennan vanda þarf og á að taka graf alverlega og slá skjaldborg um störf lögreglunnar strax, áður en það verur of seint, já alltof seint.

Björn: Tryggja verður öryggi lögreglunnar

Upplifun í Washington

Í gærkvöld var okkur boðið í brúðkaup til vina okkar, ungra hjóna sem vinna hjá og við verslunarkeðjuna Whole Food sem eru nánustu viðskiptavinir okkar. Að brúðkaupinu loknu þá náðum við í lok opnunarhátíðar nýs veitingahúss í eigu félaga  okkar hér.

Það sem ég hef aðallega verið að gera hér síðstu vikurnar, er að segja viðskiptavinum okkar hver staða Íslands er og stappa í menn stálinu. Sannfæra þá  um að Ísland sé ekki að fara "á hausinn". Fréttir almennt í þeim fjölmiðlum um Ísland hér í Bandaríkjunum  hafa verið ótrúlega víða og  jafnframt gríðarlega umfangsmiklar.

Bandaríkjamenn fá þó ekki andúð á okkur íslendingum vegna þessara atburða. Umfjöllunin hefur enda ekki verið með sama hætti og maður sér í Evrópu og hefur verið lýst í íslenskum fjölmiðlum. Það var í báðum þessum boðum sem ég hitti fólk sem ég hef ekki séð í nokkurn tíma. Í nánast öllum tilfellum var tekið utan um mann og manni tekið einsog maður væri risinn uppfrá dauðum.

Vinahót þessa fólks voru einlæg og samúð með okkur íslendingum fór ekki á milli mála og var fölskvalaus. Fólk hafði allflest skoðanir á þessum vanda og sumir báðu meira að segja afsökunar á því að húsbréfalánin frægu væru að hluta til upphaf þessa vandamáls sem við værum að glíma við.

 Aðrir óttuðust það að Rússar myndu "yfirtaka" vinaþjóðina í norðri. Undantekningarlaust, þá fór ekki á milli mála að fólk hafði áhyggjur vegna okkar og benti svo líka á það að það væri sorglegt að svona væri komið fyrir okkur og óskaði okkur öllum farsældar í þeim vandamálum sem við stöndum frammi fyrir.

Ég benti á að á Íslandi væri nú staðan sú, að þjóðin þyrfti að líta aftur til uppruna síns og þeirra náttúrulegu auðlinda sem hún, þjóðin, ætti. Því mætti ekki gleyma. Þjóðin væri líka sterk þjóð sem hefði haldið uppi byggð með undraverðum hætti, á eyju uppvið heimskautsbaug, síðan árið 874. Það væri jú auðvitað afrek sem fáar þjóðir gætu státað af.

Nú væri því afar mikilvægt að styrkja viðskiptasamböndin sem þegar hefðu verið mynduð og tryggja sem hagstæðast verð fyrir hreinar hollar afurðir sem kæmu frá landinu fagra. Og ekki má gleyma orkunni sem landið býr yfir. Við, íslendingar gætum og myndum vinna okkur útúr þessum vanda án þess að ganga of nærri náttúruauðlindunum sem nú, enn einusinni, kæmu okkur til bjargar.

Það að opna veitingahús hér við höfuðborgina kann að hljóma undarlega á þessum tímum samdráttar í bandarísku samfélagi. Og það er ekki bara þetta eina veitingahús sem verið er að opna hér í borginni og nágrenni hennar. Það eru flestir af þekktustu matreiðslumeisturum landsins að opna veitingahús hér í borginni. Það fannst mér líka undarlegt.

En einn vinur minn í þessari atvinnugreni  benti mér á að nú, hinn 4 nóvember næstkomandi, verður kosinn nýr forseti Bandaríkjanna. Það fer nú reyndar ekki á milli mála hér í Höfuðborginni. Þegar þeirri kosningu líkur og nýjir þingmenn kjörnir, verður mikið um að nýtt fólk flytji til borgarinnar og aðrir hverfi á braut. Þetta eru einhverjar tugþúsundir nýrra íbúa. Langflestir tengjast hinum  nýju stjórnmálamönnum sem taka munu við störfum hér,  allavega næstu 4 árin.

Þetta þýðir að allt þetta fólk þarf að byggja upp tengslanet í borginni við stjórnsýsluna, þrýstihópana, ráðuneytin, fjölmiðlana og þá sem hér búa og hafa verið hér um aldur og ævi. Til að kynnast fólki hér, er langalgengast að veitingahúsin séu notuð sem fundarstaðir við fyrstu kynni og þessvegna sjá menn að hér  séu uppganstímar framundan þegar nýjir menn taka við. Þá skiptir ekki máli hvor þeirra frambjóenda vinnur í þessu tilfelli því það verða allavega nýjir menn sem taka við.

Þessi atburðarás mun einnig hafa áhrif á íbúðamarkaðinn hvort sem um er að ræða kaup eða leigumarkaðinn en í borginni eru langflestar leiguíbúðir af öllum stórborgum Bandaríkjanna einmitt vegna allrar stjórnsýslunnar sem hér er. Það er því  ekki að sjá, í augnablikinu, að hér í þessu nágrenni verði endilega svo slæmir tímar á næstunni þó svo að þess gæti annarsstaðar.

Og  svo má nú ekki gleyma því, að nú er Wall Street að mestu stjórnað héðan, af ríkinu. Hverjum hefði nú dottið það í hug fyrir nokkrum mánuðum síðan. En hin samfélagslega ábyrgð þjóðarinnar er áberandi og afar mikilvægt fyrir allan hinn vestræna heim, að hér takist mönnum vel upp við að styrkja innviði fjármálalífsins.

Að eyða í sparnað?

Á sínum tíma þegar Landsbankinn kynnti nýja sparnaðarleið undir fyrirsögininni "Eyðum í sparnað" þá fór þessi fyrirsögn mjög í taugarnar á mér,sem er nú ekki oft sem það gerist. Í mínum huga eyðir maður ekki peningum með því að spara þá. Að eyða er að leggja peninga í eitthvað sem maður getur verið án. Að nota peninga til að kaupa eitthvað sem endist þá er það að nota fjármuni til að eignast það sem mann sannarlega vantar. Svo er fjárfesting auðvitað það sem maður gerir við peningana til að ávaxta þá. En því fylgir ávallt eihver áhætta.

Ég hafði samband við starfsmann í bankanum sem var sammál mér og fannst þetta vera undarlegt. Ég hafði þá samband við auglýsingastofuna sem gerði auglýsingarnar og tjáði þeim álit mitt en þeir sögðu að þetta "virkaði" mjög vel.

Nú er að koma á daginn að auglýsingin hafði rétt skilaboð. Þeir sem "eyddu" peingum í þennan sparnað fá aldrei aurinn sinn til baka. Þetta hafa þeir auðvitað vitað í bankanum og ég hafði greinilega rangt fyrir mér og biðst afsökunar á því  að hafa gert þessa skammsýnu athugasemd!

Já þetta er undarlegu heimur

Suðureyri

Þegar ég var heima í sumar heimsótti ég Suðureyri við Súgandafjörð. Það var mjög sérstakt að aka í gegnum göngin og koma inní fjörðinn. Sjá kindur á beit í fjörunni og upp til fjalla. Aka með firðinum og koma í lítið dæmigert sjávarþorpið Suðureyri.

Þar hafa íbúarnir unnið ötullega að því  að nýta það tækifæri sem göngin gáfu  byggð í þessu 320 manna snyrtilega sjávarþorpi. Þar er fyrirmyndar fiskvinnsla, Íslandssaga þar sem stjórnendum hefur tekist að innleiða sjáfbæra framleiðsluhætti á einstakan hátt. Þar leggja upp 7 bátar reglulega og er vinnslan framúrskarandi í alla staði.

Þá hafa heimamenn unnið ötullega að því að styrkja innviði ferðaþjónustunnar í samvinnu við þýska ferðaþjónustu aðila. Það var snjallt og í sjálfu sér merkilegt  að mönnum tækist að ná svona góðu sambandi við þjóðverjana sem við þekkjum að góðu einu þegar komið er að ferðaþjónustu.

Þjóðverjar hafa verið frumkvöðlar í að finna nýja spennandi ferðamannastaði einsog allir þekkja. Þeir eru kröfuharðirð kaupendur sem gerir það að verkum að með þeirra aðkomu í uppbygginunni má treysta því að gæðin eru mikil og svo þarf að finna hagkvæmustu leiðir til að ná fram sanngjörnu verði. Það vinnur nú með heimamönnum eftir síðustu fréttir af gengi.

Þjóðverjarnir eru nefnilega hagsýnir og þar af leiðandi efnaðir og geta veitt sér regluleg ferðalög um heiminn. Það sem heimamenn hafa gert er að bjóða þýsku áhugafólki um sjóstangaveiðar uppá trillur sem menn stjórna sjálfir og leiðbeina þeim svo um helstu veiðisvæðin. Þegar ég koma þangað ásamt vini mínum Sigga Hall þá voru 9 bátar að fara út með 36 "sjómenn" á veiðar. Einn var að landa afla frá kvöldinu áður og fór aflinn í vinnslu hjá Islandssögu, sem vinnur fiskinn. Þarna sá maður mikla fiska, þorska sem vógu 13- 17 kíló og svo eru menn ávallt spenntir fryir stórlúðunni en það þarf talsverða kunnáttu og handbrögð til að innbyrgða hana.

Hvíldarklettur rekur ferðaþjónsutuna og eru í nánu samstarfi við Íslandssögu. Menn eru að vinna að því  að nýta húsin á svæðinu til gistinga og er allur aðbúnaður að verða til mikils sóma. Það er auðvitað alveg stórkostlegt fyrir fólk að komast í svona náttúruperlu einsog Vestfirðirnir eru. Það er líka mjög spennandi  fyrir fólk að komast í kynni við Norður Atlantshafið með því að fara út á bát og veiða fisk á línu á fjörðunum mögnuðu.

Það var mjög gaman að sjá þann kraft sem býr í frumkvöðlum þessa verkefnis og öðrum til fyrirmyndar. Sjálfsbjargarviðleitnin í sinni fegurstu mynd. Að velja sér rétta samstarfsmenn til að byggja upp frá grunni og gefa svo sem flestum tækifæri til að njóta þess sem í boði er.

 Það er líka svolítið skemmtilegt að sjá útlendingana fara sjálfa út á ballarhaf á trillunum og vera í miklum ham, klædda flotgöllum og eftirvæntingin leiftraði í  augum þeirra. Svo koma menn að bryggju og landa aflanum sem Íslandssaga vinnur. Erlendu sjómennirnir  greiða þorpsbúum fyrir að fá að veiða fiskinn og  svo eiga þorpsbúar  sanna trausta sjómenn  sem frá greitt fyrir að veiða fiskinn. Þetta er bara snilld.

Þegar fólk svo fer til síns heima er það leyst ú með fallegum kælipoka með blandi af aflanum ásamt upplýsingum um afurðirnar og landið. Þetta er því snjöll leið til að kynna landið og afuðir þess. Vinna sér gott orðspor meðal þeirra sem koma til landsins og veita því fólki svo góða þjónustu að það beri landinu og afurðunum sem bestu ummæli þegar heim er komið. Gott orðspor er meira virði en allt annað þegar komið er að markaðssetningu.

Tilgangur minn  með ferðinni á Suðureyri var að kynna mér staðhætti og vinnsluna með það í huga að selja hér íslenskan fisk sem íslenska gæðaafurð beint á neytendamarkað. Fá kaupmennina hér til að heimsækja Suðureyri komast á sjó og nálgast þannig uppruna afurðanna og geta sagt neytendum frá því  hvað við stöndum okkur vel þegar komið er að sjávarafurðum og möguleikum í glæstri ferðaþjónustu. Hugsað með sama hætti og  gert er við að kynna lambakjöt og mójólkurafuðrir.

 Ferðin fyrir mig var mjög mikilvæg og ég vona svo sannarlega að það takist að selja  á næstu misserum enn meira af upprunavottuðum fiski frá Íslandi í sælkeraverslunum hér í Bandaríkjunum. Nú er hafinn undirbúningur að þessu verkefni en verð að fara varlega, því fjármunir eru af skornum skammti.

Mig langar til að óska fólkinu á Suðureyri til hamingjum með glæsilegt framtak og hlakka til að koma aftur með fólk sem hefur áhuga fyrir þessu verkefni ásamt kaupmönnum sem segja svo magnaðar sögur að vestan. Mæli með að fólk skoði heimasíðuna þeirra sem er

www.fisherman.is

Glæsilegt

Strákar mínir til hamingju með glæsilegan árangur. Vildi óska þess að samfélagið sýndi ykkur og ykkar erfiðu störfum enn eiri virðingu en raun ber vitni um. Miðað við þær aðstæður sem þið búið við er þetta mikið afrek.

Á sér ekki hliðstæðu hérlendis

Með hippa Stormum í Ketilási

Á meðan við dvöldust í Siglufirði var ég svo heppinn að hin  vinsæla hljómsveit Hippaáranna Stormar stóðu fyrir, ásamt heimafólki, hippa dansleik í hinu vinalega og skemmtilega félagsheimili að Ketilási í Fljótum þeirri fögru sveit, laugardagskvöldið 26 júlí. Það var framtakssamt fólk úr sveitinni sem stóð fyrir dansleiknum og var það einkum kvenpeningurinn sem hafði frumkvæðið einsog svo oft þegar efnt er til skemmtilegra viðburða.

Þetta ball var sérstakt að því leiti að það var " bannað" innan 35 ára. Gaf tóninn að því sem kvöldið stóð fyrir, mjög táknrænt. Hljómsvetin var sannarlega í essinu sínu. Ég fékk það samt á tilfinninguna að sviðið hafi þrengst á síðustu árum, nema ef vera skildi að meðlimirnir hafi stækkað! Allavega var nokkuð þröngt á sviðinu en það gerði bara stuðið á bandinu enn meira og það sannarlega lak af þeim svitinn og gestir hrukku strax í gírinn og dönsuðu frammá rauða nótt.

Þarna þekkti maður mörg andlit sem maður hafði séð í gegnum tíðina. Margir komu gagngert á svæðið í tilefni hátíðarinnar. Salurinn var skreyttur með minninum frá hippatímanum og margar góðar sögur voru rifjaðar upp, þó það nú væri. Þar voru hippa slagorðin " Make love Not War", " peace", " Flower Power" og svo framvegis. Margar fóru í gömlu mussurnar sínar og höfðu sumar sett blóm í hárið enda viðeigandi, þetta var jú blómatíminn. Já og ekki má gleyma körlunum sem skelltu upp hárkollum til að minnast þessara tíma með sönnu síðu hippa hári. Þetta var auðvitað táknrænt fyrir að að sumt vex minna með árunum....einsog sjá má á hárunum.

Fyrir mér rifjaðist upp ástandið á þessum árum eða réttum 40 árum.  Hvar var maður þá og hvað var að gerast í heiminum. Þá var brostið á verulegt atvinnuleysi á landinu öllu. Síldin farin og þúsundir íslendinga  að leita sér atvinnu í öðrum löndum sem mörg hver stóðu heldur ekki vel að vígi. Margir fóru til Svíþjóðar , Danmerkur, Noregs, Kanada og meira að segja stór  hópur alla leið til Ástralíu á árunum1968 -69. Það fréttist af fólki sem var reiðubúið til að taka að sér hvaða vinnu sem var í þessum löndum en flestum reið þó bærilega af einsog sönnum íslendingum sæmir.

Það voru stúdentaóeirðir í Evrópskum borgum og bæjum og þó einkum í París. Það var erfitt stríð í Víetnam og nýjir straumar nýrra tíma voru vaknaðir. Ný tónlist  ruddi  sér til rúms og braut niður öll landamæri. Unga fólkið lagði meiri áherslu á ást, náttúru, umhyggju, frið og ný lífsgildi. Við fluttumtil Kanada til náms vorið 1969 og í ágúst  sama ár var hin feiknalega tónlistarhátíð  Woodstock haldin. Það má kannski segja að hún hafi verið hápunktur þessara tíma. Tíma hippanna sem flugu ma með Icelandair sem þá hét Icelandic/ Loftleiðir  á vit nýrra heima og var Lúxemborg hjarta Evrópu áfangastaðurinn en margir þáðu sólarhringsdvöl á Hótel Loftleiðum á leið sinni yfir hafið.

Þessi tími var upphaf þeirrar kynslóðar  sem kölluð hefur verið annað hvort "Hippakynslóðin" eða "Baby Boomers" kynslóðin. Hún  hafði mikil áhrif á samfélagið og heimsmyndina yfirleitt. Flestum gömlum hefðum var fórnað og nýjir uppvaxtartímar voru að hefjast. Í Kanada hitti maður mikið af ungum Bandaríkjamönnum sem fluttu þangað til að losna undan því að verða sendir í stríðið í Asíu.

Það stóð langflestum uggur af þessu stríði sem mörgum þótti vonlaust og tilgangslaust. Það má kannski segja að það hafi sagan sannað. Það er ekki lítið sem fjallað hefur verið um þessa tíma í bókum og kvikmyndum sem allir þekkja. Þessi kynslóð sem þá var að vaxa úr grasi þráði það eitt að geta lifað saman í þessum heimi í sátt og samlyndi. Tískan og menningin átti sér  engin landamæri. Uppúr þessu umhverfi má segja að grunnurinn að því að Ísland, varð allt í einu orðið ferðamannaland. Ný atvinnugrein sem hefur blómstar hófst með   glæstri sýn frumkvöðla Loftleiða sem eignuðust fyrstu flugvélina sem þeir björguðu af jökli og keyptu svo af Bandaríska hernum fyrir einn dollar. Þeir flugu fyrst bara sjálfir og nurluðu saman fyri eldsneyti á vélarnar frá degi til dags. Ef vélarnar þurftu að lenda á varaflugvelli vegna veðurs, þá  var einsgott að áhöfninn og farþegarnir ættu fyrir aukalíter. Þetta gerðist en sem betur fer ekki oft.

Ég gleymi því aldrei flugi mínu til New York á leið til Toronto ´69. Það var auðvitað troðfull vél af ungu fólki sem var að koma úr landkönnunarferðinni til Evrópu, "to discover Europe!" Þetta var ótrúlegt flug og tók um 8-9 klukkustundir. Þetta var hreinlega einsog stórt partý. Drukkið og reykt um alla vél og farþegar  í fljúgandi góðu skapi. Tvær  flugfreyjur sem ég kannaðist við  voru aðeins að slaka á  í eldhúsi vélarinnar  og við fórum eitthvað að spjalla. Þá segir önnur þeirra við mig hvað henni finnist lyktin af þessum "frönsku" sígarettum vera vond! Úps! Sagði ég, en þetta eru ekki sígarettur sem margir eru að reykja þetta er hass! Ha? Sagði hún að bragði,´"ég er nú hissa á því að mér skuli líða svona vel eftir þessi löngu og ströngu Ameríkuflug!!!

Icelandair ætti kannski að hefja herferð um bandaríkin á næsta ári og minnast þessara tíma. Verða svona vinalegt "hippa" flugfélag. Nú eru hipparnir sjálfir komnir vel til ára sinna og eiga peninga, hafa vegabréf og vilja rifja upp stóru stundirnar í lífi sínu. Og jafnvel að taka barnabörnin með!

 Ég hef sterkelga á tilfinningunni að hippa tíminn verði í hávegum hafður  á  næsta ári því allt það fólk sem þá tíma upplifði mun aldrei gleyma þeim. Mála stél vélanna með hippa myndum blómatímans, sýna Woodstock í myndskjánnum, farþegar fái blóm í barminn osfrv. Bara hugmynd...:-)

Mér finnst að mörgu leiti ég vera að upplifa núna svipaða  tíma og þessa sem að framan greinir. Þessi kynslóð lagði mikið á sig til að koma börnum sínum til náms og veita þeim allt það sem þau höfðu farið á mis við. Mennt er máttur var kjörorðið. Nú þegar litið er til baka spyr maður sig hversvegna koma upp reglulega, fjárhagsvandamál um alla heimsbyggðina. Tekst okkur aldrei að læra af mistökum okkar. Eða erum við svona dugleg að búa til heim sem við skiljum  ekki og ráðum þar af leiðandi aldrei við. Búa til gervi veröld sem leikur lausum hala og enginn skilur. En ef einhver gagnrýnir það sem hann / hún ekki skilur og gagnrýnir þá er hinn sami úrtölumaður sem ekkert sér nema svartnætti. Hver vill vera úrtölumaður. Það er líklega ekki hægt að búa til gjaldmiðla/peninga  nema að á bak við þá séu raunveruleg áþreifanleg verðmæti. Hvar voru verðmætin?

En svona var mín upplifun eftir kvöldstundina góðu með hippum og Stormum í Ketilási. Takk fyrir það framtak og skemmtilega upprifjun öll sem að því komu...............

 

Upprifjun

Jæja þetta er búinn að vera mikill darraðadans hjá mér síðustu tvær vikur og þessvegna hef ég ekki staðið við mitt fyrirheit um að "blogga" reglulega einsog ég hafði lofað, eða hótað, í síðasta bloggi.

En þetta kom til af því að nú er lambakjötið komið í búðirnar hér á A stöndinni  og hef ég verið að laga pappíra svosem heilbrigðisvottorð og fleira vegna Bandarískra  reglugerða um innflutningspappíra rétt einsog aðrar þjóðir gera til verndar sínum landbúnaði.

En hvað um það þetta er nú allt að koma. Mig langar til að rifja upp það sem ég var að kynna mér í sumar heima á landinu fagra vegna þess, sem framundan er í verkum mínum hér í Bandaríkjunum. Ég fór í heimsókn á norðulandið og kom meðal annars við á Sauðárkróki, Hofsósi, Siglufirði, Dalvík, Ólafsfirði, Akureyri og Hvammstanga.

Tilefnið var að hitta sjómenn og bændur á þessum svæðum og skoða afurðarstöðvar. Var einstaklega heppinn með veður, eða þannig. Þeir segja gjarnan norðanmenn að það sé alltaf gott veður fyrir norðan! Allavega var þetta veður mjög að mínu skapi.

Þegar maður vinnur við það að koma afurðum, vörum eða þjónustu á framfæri við neytendur og mynda viðskiptasambönd hef ég avallt haft það að leiðarljósi að selja engum neitt nema það sem ég gæti notað sjálfur. Það að öðlast viðskiptavini byggir á trúverðugleika, góðri þjónustu og trausti. Þessvegna verður maður sífellt að vera vakandi yfir því sem maður er að kynna, bjóða og selja.

Til að ná þessu markmiði  þarf maður að vera meðvitaður um hvað það er sem framleiðandi stendur fyrir. Hvernig afurðir eru framleiddar og með hvað hætti. Þetta var meðal annars tilgangur ferðarinnar á norðurlandið.

Það var ekki jafn mikið rætt um kreppu og ástand fjármála þjóðarinnar fyrir norðan  á þessum tíma en þetta var í lok júlí. Bændur og sjómenn hafa líklega ekki haft ráð á því að kaupa hlutabréf í bönkum og hlutafélögum. Nú eða þá hreinlega ekki haft trú á því að huglæg verðmæti væru í raun verðmæti. Bændur og sjómenn hafa alist upp við það að verðmæti skapist af áþreifanlegum verðmætum náttúrunnar svo sem fisksins úr hafinu og afurða sem ræktuð eru af landinu sjálfu. Það gæti alveg verið skýringin á því að þessu fólki sem ég hitti leið vel.

(Einu kynnin sem þetta fók hefur haft af huglægum verðmætum er í gegnum gamla góða og sígilda spilið Matador. Þetta spil hefur löngum stytt fólki stundir en einsog allir vita þá gengur spilið út á það að það koma saman til dæmis 6 leikmenn. Það er úthlutað gervi peningum og svo gengur spilið út á það að græða og græða sem mest á samspilaranum þangað til og svo lengi sem þarf til að einn, sá gráðugasti sem tekur mesta áhættu verði ríkastur og allir hinir fari á hausinn.)

 Afurðir bænda og sjómanna eru líka virðisaukandi þar sem þau skapa verðmæti og atvinnu frá frumstigi hráefnis til fullunna afurða. Það er svosem ekki í fyrsta sinn sem ég hef upplifað það hvað það felast mikil verðmæti í því  fyrir þjóð að eiga þegna sem velja sér það sem lífsstíl að verða bændur og sjómenn. Fólk sem nýtir náttúruna og gerir hana að auðlind sem þegnarnir njóta. Þetta fólk hefur nefnilega ekki valið sér þessi störf síðustu árin vegna háu launanna og veraldargæðanna.

Hafa menn hugsað það hvernig landið liti út ef ekki væri byggð í landinu. Væri það jafn fagurt og gjöfult og raun ber vitni um, ef ekki byggi þar fólk sem gætti landsins og nýtti miðin. Það á nú enn einusinni í sögu okkar þjóðar eftir að koma í ljós hvað við erum heppin að eiga svona fólk sem því miður hefur ekki í langan tíma notið sannmælis meðal ýmissa þjóðfélagshópa sem hafa sumir hverjir jafnvel gengið svo langt, að segja að það þurfi ekki að stunda landbúnað. Það megi bara flytja inn afurðir á lægra verði. Eða tala þannig um sjávarútveg að þar sé bara eitthvert slorpakk sem ætti nú bara að geyma í verbúðum því lyktin væri svo ógeðsleg af þessu fólki.

Í Silgufirði gistum við í fallegu gömlu húsi sem hefur verið vel við haldið og var sérlega vinalegt því litlu sem engu hafði verið breytt og því rifjaðist upp fyrir manni sá tími þar sem fólk bjó þröngt en naut samverunnar. Það var líka einstaklega gaman að ganga um götur bæjarins og sjá hvað fólk í bænum er duglegt við að endurbyggja og endurnýja gömul hús og leggur mikið á sig við að halda öllu hreinu og snyrtilegu. En það sá maður líka í litlu þorpunum í kring.

Fólkið í bænum hafði ávallt tíma til að spjalla og rifja upp gamlar minningar. Mannlífið er þar í blóma og allir þekkja alla og muna hina glæstu tíma síldaráranna einsog þau hefðu verið í gær. Sildarminjasafnið er frábært framtak og segir stórbrotna sögu okkar þjóðar og þesa litla fallega bæjarfélags. Það er erfitt að ímynda sér að þarna hafi verið á bilinu 16-20.000 manns í landlegum. Hreint ótrúlegt. Þá var nú slíkur kraftur í fólkinu að það var byggð sundlaug ef ég man rétt um 1948 og er enn fallegt mannvirki sem staðist hefur tímans tönn.

Konan mín og frænka hennar eiga rætur að rekja til Siglufjarðar en höfðu ekki komið þangað í mörg ár. Fyrir þeim var þetta mikil upplifun og að vera með þeim í bænum og rifja upp þessa tíma var sérlega skemmtilegt og fróðlegt. Suma af vinum sínum höfðu þær ekki séð í 40 ár en allir mundu eftir öllum. Þarna í Siglufirði og þorpunum í kring en maður vel áminntur um það hvað lífið snýst nú um þegar öllu er á botninn hvolft. Það snýst auðvitað um lífið sjálft.

Siglfirðingar mega svo sannarlega vera stoltir af bænum sínum og nú vonandi munu Héðinsfjarðargöngin verða til þess að íbúarnir njóti betri þjónustu en áður og eiga þeir íbúar á þessu svæði ekki að skammast sín fyrir hvað göngin eru dýr! Þau eiga líklega eftir að vera þarna næstu aldir og þessvegna eru göng sem samgöngubætur fjárfesting til framtíðar. Ef einhver sannanlegm framtíðarsýn er réttlætanleg meðal forystumanna þjóðfélagsins þá er það gerð gangna sem minnka landið og auka þjónustuna við íbúana.

Kaupum íslenskt

Er það ekki svona ástand sem vekur mann til umhugsunar um hvað átt er við með hugtakinu að  tryggja matvælaöryggi? Eigum við nokkuð að vera standa í því að leggja niður landbúnað á Íslandi?

Verslunarmenn vænta vöruskorts